Prezentowana publikacja nawiązuje do wydanego w 2003 roku pod auspicjami SPAM Leksykonu polskich muzyków pedagogów urodzonych po 31 grudnia 1870 roku (pod red. K. Janczewskiej-Sołomko) i jest niejako jego „kontynuacją wstecz”. Obie, stanowiące całość, pozycje wnoszą niewątpliwie istotny wkład do uzupełniania wiedzy na temat historii kultury muzycznej w Polsce w szerokim europejskim kontekście. Zawiera ponad 7200 biogramów osób (udokumentowanych literaturą źródłową), które prowadziły działalność pedagogiczną, ale także kompozytorską, naukową i artystyczną na historycznych terenach polskich przez całe niemal tysiąclecie. Odegrały one poważną rolę w tworzeniu systemu kształcenia muzycznego na przestrzeni wieków. W początkowym okresie, do którego sięga aktualna wiedza, nauka muzyki przebiegała w relacji mistrz – uczeń. Dopiero potem powstały szkoły muzyczne – zwane bursami muzycznymi – prowadzone przez zgromadzenia zakonne, zwłaszcza jezuickie. Jednocześnie przedmioty muzyczne weszły do programów nauczania w szkołach parafialnych i katedralnych, a także w seminariach duchownych i na wyższych uczelniach, na przykład na Akademii Krakowskiej. Najstarszym w naszej historii pedagogiem muzycznym, którego udało się zidentyfikować jest Benedykt (być może imię pochodzi od kongregacji benedyktyńskiej, do której należał). Zmarł w roku 1080, tak więc urodził się być może około roku 1040 i to właśnie Benedykt – wykształcony, z tytułem magistra, znający już chorał gregoriański obowiązujący w nowej dla Polski Piastowskiej religii katolickiej, może być uznany za ojca polskiej pedagogiki muzycznej.